ჰემოქრომატოზი (ღვიძლის პიგმენტური ციროზი, ბრინჯაოს დიაბეტი, ტრუზიე – ანო – შოფარას სინდრომი, სიდეროფილია და სხვ.) – ხასიათდება ზოგიერთი ორგანოს ქსოვილებში რკინის შემცველი პიგმენტის პროგრესირებადი ჩალაგებით, შემდგომში ამ ორგანოების ფიბროზული გადაგვარებითა და მათი ფუნქციების დარღვევებით. დაავადებას საფუძვლად უდევს კუჭის ლორწოვანი გარსის მიერ რკინის შეწოვის გაძლიერება, რომლისადმი მიდრეკილებას აქვს მემკვიდრეობითი ხასიათი. აღნიშნულ ავადმყოფთა დაახლოებით 1/3 აღნიშნავს ალკოჰოლის ბოროტად გამოყენებას. ავადდებიან უპირატესად მამაკაცები, რამეთუ, ქალებში სისხლის ფიზიოლოგიური დაკარგვის არსებობა ხელს უშლის დაავადების პროგრესირებას.
ეტიოლოგია, პათოგენეზი. პირველადი (იდიოპათიკური) ჰემოქრომატოზი მიეკუთვნება ფერმენტოპათიებს და განიხილება როგორც თანდაყოლილილ დაავადება მემკვიდრეობის ავტოსომურ – რეცესიული გადაცემის გზით, რომლის დროსაც ადამიანის წვრილ ნაწლავში შეიწოვება მნიშვნელოვნად მეტი რაოდენობით რკინა, ვიდრე ეს ნორმაშია; რკინა  ჭარბად დეპონირდება ღვიძლში, კუჭქვეშა ჯირკვალში, გულის კუთში და ა. შ. ძირითადად უხსნადი ჰემოსიდერინის სახით. ვიტარდება დაზიანებული ორგანოების ქსოვილთა მეორადი ანთებით – სკლეროზული რეაქცია. გლუვ კუნთებში ასევე ჭარბად ლაგდება ლიპოფუსცინი, ეპიდერმისში – მელანინი. მეორადი ჰემოქრომატოზი წარმოიქმნება ორგანიზმში რკინის ჭარბად შეყვანისას (რკინის პრეპარატებით ხანგრძლივი არაკონტროლირებადი მკურნალობისას, სისხლის განმეორებითი ხშირი გადასხმისას და ა. შ.).